خطاطی شعر استاد محمد علی بهمنی توسط استاد پرویز نجف پود
قطره قطره اگر چه آب شديم ابر بوديم و آفتاب شديم
ساخت ما را همو که مي پنداشت به يكي جرعه اش خراب شديم
هي مترسك کلاه را بردار ما کلاغان دگر عقاب شديم
ما از آن سودن و نياسودن سنگ زيرين آسياب شديم
گوش کن ما خروش و خشم تو را همچنان کوه بازتاب شديم
اينك اين تو که چهره مي پوشي اينك اين ما که بي نقاب شديم
ما که اي زندگي به خاموشي هر سوال تو را جواب شديم
ديگر از جان ما چه مي خواهي ؟ ما که با مرگ بي حساب شديم ..
